felietony

Otwierasz rano laptopa i popijając kawą uruchamiasz program obsługujący Twoją pocztę służbową. Przeglądając pobieżnie listę nadawców i tematów myślisz: „Spam. Spam. W końcu odpisał! Eee…znów jakaś dodatkowa robota” itd. Dzieje się tak aż do momentu, w którym natrafiasz na pewnego maila nadesłanego przez Zarząd. Od razu zwracasz na niego uwagę. Jego temat jednoznacznie wskazuje na to, jaka będzie treść przesłanej wiadomości: likwidują jeden z działów firmy.

Wyobraźcie sobie człowieka sukcesu, młodego, ambitnego biznesmena. Czy nie przychodzi Wam na myśl mężczyzna ubrany w ciemnoszary garnitur od Zegny lub Vistuli, w lekko błękitnej koszuli od Calvina Kleina, z paskiem od Hugo Bossa i w brązowych butach Versace? Czy ten „młody Bóg” nie ma na ręku najnowszego modelu zegarka Zenith a w dłoni teczki od Armaniego z notebookiem Apple? Być może macie inne skojarzenia, ale prawdopodobnie nikomu z Was nie przyszedł na myśl mężczyzna w ciemnoszarym garniturze nikomu nieznanej marki, w lekko błękitnej bezmarkowej koszuli, z paskiem i w butach nieznanego pochodzenia. A zegarek, teczka, komputer?

Współcześnie bardzo popularne stało się hasło tolerancji. Bycie tolerancyjnym jest elementem poprawność politycznej, nie wypada nam być nietolerancyjnym. Jesteśmy tolerancyjni wobec czegoś co jest inne, ale jednocześnie prawnie dozwolone. Nie tolerujemy przestępców, ale tolerujemy ludzi różnej wiary. Ale idąc konsekwentnie tą drogą powinniśmy być również tolerancyjni wobec ludzi nietolerancyjnych. Czy postawa tolerancyjna nie będzie zatem początkiem dopuszczenia do niebezpiecznych zjawisk? Czy osoba tylko tolerowana będzie dobrze się czuła w naszym towarzystwie?

Podejmując się pracy w jakiejkolwiek organizacji jedno jest pewne: dostaniesz szefa. Drugie jest niepewne i bardzo istotne z punktu widzenia Twojego komfortu pracy: jakiego?

We współczesnym świecie biznesu sukces firmy zależy o wiele bardziej od pracy zespołowej niż od indywidualnej wydajności jednostki. Stąd też nie bez przyczyny mówi się ostatnio dużo o tworzeniu w firmie synergii, która umożliwia funkcjonowanie na poziomie dalece wybiegającym poza możliwości pojedynczego pracownika i jednocześnie zwiększa konkurencyjność na rynku.

Z dumą informujemy, że na Polskim Portalu Psychologii Społecznej ukazał się już pierwszy z cyklu felietonów, które zgodził się pisać dla naszej siostrzanej redakcji sam prof. Filip Zimbardo!

W poprzednim felietonie pisałem o tym, jak pozostać sobą również w miejscu pracy. W dzisiejszym świecie „bycie sobą” jest jedną z prawd, z którą się nie dyskutuje: bądź sobą, bądź autentyczny, realizuj swoje ja - słyszymy zewsząd. Wszyscy, od psychologów, konsultantów w gazetach, autorytetów naukowych po reklamy w telewizji i gazetach, zgadzają się, że obowiązkiem naszym jest właśnie bycie sobą.

Jeden z bohaterów powieści Kafki mówił, iż nigdy nie zdarzyło mu się czuć i być przekonanym o tym, że żyje. Często powodem takiego „nie czucia” jest brak odczuwania ciągłości tego kim jestem, swojego JA. Brak poczucia spójności swojego własnego życia.

Jeśli jeszcze czytasz ten felieton to mam dobrą wiadomość - dalej będzie już mniej naukowo. Do napisania go skłoniła mnie historia pracownika banku, który stracił pracę po zamieszczeniu nieodpowiednich zdjęć na portalu Nasza-Klasa.pl. Zastrzeżenia pracodawcy wzbudzały dwa zdjęcia: pierwsze na tle miejsca swojej pracy w banku, drugie w sytuacji prywatnej z kuflem piwa w ręce. Sąd pracy przyznał rację pracodawcy o zasadności zwolnienia ze względu na narażenie dobrego imienia firmy.